Hoe moet hij het duidelijk maken? Dat zij leuke dingen doet met haar nieuwe vriend en hij maar steeds braaf op kan komen draven?

“Jíj wilde de gezinsauto. Ik heb dat kleine blik van 20 jaar oud. Hoe moet ik daar dan de kinderen mee weg brengen? Dit is toch veel handiger? Dat vond je zelf ook. ”, ze kijkt hem recht aan. Haar stem verraad dat ze vindt dat hij zeurt, zanikt.  Zoals altijd. Waar maakt hij zich druk om? Dit hebben ze toch al tien keer doorgesproken. Hij wilde dit toch zelf toen hij perse die auto wilde hebben?

“Ben, je vertelde dat je je een taxichauffeur voelt. Hoe voelt dat?”, vraag ik hem. Hij denkt na. “Het voelt alsof mijn kinderen mijn werk zijn geworden. Alsof zij maar hoeft te bellen en ik rij voor. Alsof ik niks meer voorstel. Zij doet leuke dingen en ik rij overal naar toe.”, legt hij uit terwijl hij naar Sabine wijst. Hij zit voorovergebogen, rode blossen op zijn wangen. “Je voelt je niet meer gelijkwaardig aan Sabine? Je voelt je personeel in plaats van mede ouder?”, vraag ik hem. Ben knikt. “Ja zoiets wel. Ik voel me waardeloos, een voetveeg.”

“Je voelt je personeel in plaats van mede ouders?”, vraag ik hem

“Maar Ben, dat wist je toch toen je die auto wilde hebben? We hebben afgesproken dat jij hen overal naartoe zou rijden?”, Sabine kijkt weg. Irritant gedoe. “Wat vind je van wat Ben zegt. Dat hij zich niet meer gelijkwaardig aan je voelt? Dat hij graag een gelijkwaardige ouder samen met jou wil zijn?”, ik ben benieuwd wat zij vindt. Soms werken afspraken in de praktijk niet zo goed als je eerst dacht. “Ik wil dat ook; samen ouder zijn voor onze kinderen. Ik vind het vervelend dat hij zich zo voelt. Aan de andere kant: hij wilde dit persé!”, zegt ze terwijl ze naar haar handen kijkt. “Hoe zouden jullie het liefst om willen gaan met afspraken die in de praktijk toch niet zo goed werken?”, vraag ik hen. “Daar moeten we nieuwe afspraken over maken.”, zegt Ben direct. Sabine knikt. Ze denkt aan een afspraak die zij gemaakt heeft waar ze eigenlijk niet zo blij mee is. Dat zij de was wel doet zolang hij geen wasmachine heeft. “Ja, we moeten afspraken samen kunnen herzien.”, zegt Sabine.

“Als jullie dat vinden. Hoe willen jullie omgaan met deze afspraak? Blijkbaar bevalt hij niet in de praktijk. Ben, wat zou er anders moeten worden waardoor jij je geen personeel meer voelt?’, vraag ik Ben. Ben denkt even na. Zo kijkt hij altijd als hij het even niet weet denkt Sabine. Ik ken ieder maniertje, ieder trekje en iedere blik van hem. Gek eigenlijk. Ben schraapt zijn keel. “Weet je wat me zou helpen. Als Erik ook eens rijdt. Hij is veel bij jullie, hij heeft een grote auto. Het geeft mij minder het gevoel dat ik jullie personeel ben als ik op kom draven terwijl hij er gewoon is. Snap je hoe ik dat bedoel? Ik wil best de kinderen rijden, maar onze levens veranderen en dus ook onze mogelijkheden. Dat kunnen we niet allemaal voorspellen.”, zegt Ben rustig. Hij lijkt zijn woorden zorgvuldig te kiezen terwijl hij naar één punt op de tafel kijkt. Sabine heeft aandachtig geluisterd. “Ik snap je wel. Ik vind dat eigenlijk ook wel raar dat jij langs komt terwijl Erik bij mij is. Ik merk dat ik zoiezo een beetje zoek hoe ik het goed doe met Erik en de kinderen en met jou. Het is voor ons allemaal wennen dat hij er is. Ik vind het geen gek idee om veel bewuster te kijken wie wanneer rijdt. Ik was eigenlijk nog een beetje pissig omdat je mij met die kleine, oude rot kar liet zitten. Daar kan ik niks mee!”, legt Sabine aan Ben uit.

“Ik voelde me eigenlijk nog een beetje pissig omdat je mij met die kleine, oude rot kar liet zitten.”, legt Sabine aan Ben uit

Ben en Sabine maken samen afspraken over wie wanneer rijdt. Ze plannen een moment met Erik erbij zodat ze met z’n drieën kunnen praten hoe ze de kinderen op sport en verjaardagsfeestjes krijgen. Ben en Sabine gaan ook kijken naar een andere auto voor Sabine.