“Het is met jou altijd hetzelfde, slappe zak!”, haar wangen hebben blosjes als ze schreeuwt. Haar pink trilt. Hij houdt zijn hoofd schuin, kijkt naar de plant in de hoek. Hij voelt al lang dat hij te kort schiet, dat hij het nooit goed doet. En hij is er zo zat van. Hij wil zo graag horen dat hij waardevol is, geliefd is en het gewoon goed doet. Hij wil zich niet meer een soort aanhangsel voelen in zijn eigen huis, een soort tweederangs kamerplant. Het idee zorgt voor zijn gebalde vuisten.

Hij ademt in, kijkt naar zij handen en lijkt naar woorden te zoeken. “Ik weet niet meer hoe ik het moet uitleggen. Ik wil gewoon niet door.” zijn stem blijft niet meer rustig. Als je goed luistert hoor je dat het even overslaat. “ Ik wil scheiden en zorgen dat we alle twee ons leven weer kunnen leven zoals wij denken dat het goed is. Ik ben er zoooo klaar mee!” zijn ogen rollen naar het plafond als hij die laatste zin met kracht uitspreekt.

Ze hoort zijn woorden. Ze klinken zo hard! Ze waren er opeens drie weken geleden, ze had ze niet verwacht. Ok, het was niet altijd fijn tussen hen en hij was niet van de bank af te krijgen. Maar er was ook veel goed. Waarom heeft hij nooit iets gezegd? Misschien hadden ze het nog kunnen redden samen. Zij had zo graag wat vaker zijn arm om haar heen gehad, echt gevoeld hoeveel zij voor hem betekende. Maar daar is het nu te laat voor. Zijn woorden staan als een muur waar ze niet doorheen komt. Ze wordt er zo boos van!

De kamer is stil op de klok na. Die tikt de tijd weg, seconde na seconde.