Het is een grijze vrijdagmiddag. Echt een dag om thuis met dikke sokken aan op de bank te kruipen met een fijn boek. Maar dat doe ik niet. Ik ga iets veel mooiers doen! Ik loop op de markt die op dit tijdstip bijna uitgestorven is. Het oude gebouw komt al snel in zicht. Ik heb een afspraak met Mariëlle, een jonge vrouw van 28 jaar. Ze piekert veel. Heeft een hoofd dat overloopt en wil zo graag verder, maar het lukt niet.
Vorige week had ik haar aan de telefoon, ze klonk wat gespannen. “Ik weet niet meer hoe het verder moet,” had ze gezegd. Ze had zulke mooie plannen, maar er kwam niks van terecht. Ze baalde er enorm van! Ze vroeg zich af of coaching iets voor haar was.
En daar zaten we nu samen in het kantoor op de markt. Ik huurde het af en toe omdat het zo’n fijn plekje was. Het kijkt uit op statige huizen, het geeft rust en een beetje wijsheid. Ik schonk thee in en keek eens naar haar. Een meisje met lange blonde krullen die rustig langs haar wangen hingen. Een wat smal gezicht en vriendelijke ogen. Ze had haar schouders wat opgetrokken en leek langzaam te ontspannen met de kop thee in haar handen. “Vertel, wat brengt je hier?,” vroeg ik haar. Op dat moment begon ze met praten en stopte niet meer. Wat zat er veel in haar hoofd! Ze vertelde over haar moeder die nu ander half jaar ziek was en waar ze veel zorg om had. Iedere keuze waar ze voor stond, maakte ze niet omdat ze steeds nadacht wat het voor haar moeder zou betekenen. Haar vader woonde in Spanje, genoot van de Mediterrane zon. Ze belde hem wel eens, maar hij kon niet veel voor haar doen. Hij had een kleine bistro aan een boulevard en was blij met iedere klant die bij hem aanschoof voor een koud glas witte wijn en wat tapas.
Toen er een moment van rust was, vroeg ik haar: “Weet je waar ik nou zo nieuwsgierig naar ben, wat wil jij nu eigenlijk? Waar droom jij van?” Ze was even stil, leek wat uit het veld geslagen. Het volgende moment keek ze me aan. “Rust, studeren, ontwikkelen, een lieve vriend en me niet steeds schuldig voelen naar iedereen! Dat zou ik heerlijk vinden!” ze zei het met een glimlach op haar lippen. De hele ruimte voelde opeens zoveel lichter nu ze deze woorden had gezegd. Ze wilde eigenlijk iets wat we allemaal willen: een fijn eigen leven, stabiliteit en iemand om liefde mee te delen! Zo iets normaals om te wensen, maar als je het niet hebt, kan het zo onbereikbaar voelen.
Ik wandel terug naar huis, ik voel me rustig van binnen. Over twee weken spreek ik haar weer. Zij gaat thuis aan de slag met haar levensloop tekenen. Volgende keer kijken en puzzelen we samen wat die te vertellen heeft en haar nu verder kan helpen.